پرسپکتیو در عکاسی

حتما در قوانین ترکیب بندی نام پرسپکتیو به گوشتان خورده است و حتما تصویری را دیده اید که پرسپکتیو و عمق جذابی داشته باشد؛ اما دقیقا پرسپکتیو به چه معناست و چگونه به وجود می آید؟ در این مقاله آکادمی هورشید تصمیم گرفتیم که شما را با این مفهوم بیشتر آشنا کنیم، تا انتهای این مقاله همراه ما باشید.

می دانیم که دو خط موازی جدول دو طرف جاده نمی توانند در دور دست ها به یکدیگر برسند، اما برای نمایش عمق در یک تصویر، ما آنها را این گونه طراحی یا نقاشی می کنیم. این نکته با عنوان «پرسپکتیو خطی» توصیف می شود. نقطه ی گریز، یک نقطه ی فرضی در دوردست هاست که به نظر می آید خطوط در آن جا به یکدیگر می رسند.

پرسپکتیو از به هم نزدیک شدن خطوط موازی در تصویر به وجود می آید و باعث بعد و عمق عکس می شود. پرسپکتیو عاملی است که می تواند در صفحه دو بعدی تصویر، حالت و فضای سه بعدی را القا کند. به کارگیری هوشمندانه این پدیده، زیبایی خاصی به تصویر شما خواهد بخشید.

پرسپکتیو در عکاسی یعنی میزان فشردگی اشیاء در تصویر. این کلمات در عکاسی یعنی میزان فشردگی اشیا موجود در تصویر؛ به عبارت دیگر: وقتی یک عکسی به بیننده حس عمق یا رابطه ی فضایی بین سوژه ها میدهد و همچنین دادن بُعد به اجسام در عکس پرسپکتیو است.

انتخاب نقطه ی دید و فاصله ی کانونی، عوامل اصلی بازنمایی عمق یا پرسپکتیو در یک عکس هستند. نقطه ی دید نزدیک تر موجب می شود هر شیء نسبت به اشیاء دورتر، بزرگ تر به نظر برسد. وقتی خطوط پس رونده ی آشکاری وجود نداشته باشند، ما معیارهای مختلفی برای بازنمایی عمق در یک عکس دو بعدی برمی گزینیم. مانند اندازه ی نسبی یک شیء. معماران با به کار گیری عناصر تکرار شونده، مانند ستونها که به نظر می رسد به طور فزاینده کوچک تر می شوند، بر ابعاد فضا تأکید می کنند. راه ها و جاده ها به عنوان خطوط قدرتمند همگرا نشان داده می شوند. هر مسیر پس رونده در درون عکس، چشم را به طور طبیعی با خود هدایت می کند و به نظر می رسد نگاه را به نقطه ی انتهایی خود می کشاند.

پرسپکتیو در عکاسی به ایجاد عمق و درک فاصله بسیار کمک می‌کند.

انواع پرسپکتیو در عکاسی

شامل پرسپکتیو یک نقطه ای، پرسپکتیو دو نقطه ای و پرسپکتیو مقیاس کاهشی و جوی می‌شود.

پرسپکتیو یک نقطه ای زمانی است که خطوط فرضی به سمت یک نقطه، چشم را هدایت ‌کند. همانند جاده یا راهرویی که در انتها به یک نقطه وصل می شود و تنها یک نقطه ی تلاقی دارد.

پرسپکتیو جاده ای

در پرسپکتیو دو نقطه ای خطوط فرضی به دو نقطه تلاقی می رسند. این نوع از پرسپکتیو در عکاسی زمانی استفاده می‌شود که گوشه و زوایای اشیاء روبروی بیننده قرار گرفته باشد.

برای مثال در تصویر بالا دو وجه دیوار ساختمان در فاصله ای دور محو و ناپدید می شوند و به دو نقطه ی تلاقی می رسند و عمق را افزایش می دهند.

مثالی واضح تر در تصویر بالا برای پرسپکتیو دو نقطه ای

پرسپکتیو سه‌نقطه‌ای زمانی دیده می‌شود که سوژه‌ی عکاسی بسیار بلند باشد. برای مثال می‌توان به ساختمان یا درختی بسیار بلند اشاره کرد. هنگام عکاسی از یک ساختمان نه‌تنها دو طرف دیوار به نقطه های مختلف وصل می‌شوند بلکه ارتفاع ساختمان به یک نقطه‌ی تلاقی آسمان می‌انجامد که نقطه‌ی سوم پرسپکتیو است.

پرسپکتیو مقیاس کاهشی: وقتی فاصله‌ی عکاس با مجموعه‌ای از سوژه‌ها افزایش پیدا می‌کند، پرسپکتیو مقیاسی کاهشی به وجود می‌آید. برای مثال جنگلی را در نظر بگیرید که تا فاصله‌ای دوردست درختان توسعه یافته اند. اولین سطر درختان جنگل بزرگ‌تر به نظر می‌رسند؛ اما درخت‌های سطرهای پشتی به‌ تدریج کوچک و کوچک‌تر می‌شوند و ایجاد حس عمق و دور بودن را ایجاد می کند.

پرسپکتیو جوی یا هوایی: این نوع پرسپکتیو زمانی ایجاد می شود که تپه ها یا درختان دورتر، به دلیل عمق اتمسفر مه آلود، کم رنگ تر و شکل های روی هم افتاده ی پیش زمینه، پررنگ تر به نظر می رسند.

پرسپکتیو و چهره

عدسی هایی با فاصله ی کانونی متفاوت، تاثیری شدید بر تصویر چهره ی انسان می گذارند. در عکاسی پرتره، توجه به تأثیر فاصله ی کانونی عدسی بر تناسبات چهره اهمیت زیادی دارد. بی دلیل نیست که لنزهای تله فتوی کوتاه را لنزهای پرتره می نامند. این عدسی ها چهره را با پرسپکتیوی مناسب، نزدیک به تصویری که ما از یک فاصله ی مناسب از چهره می بینیم، نشان می دهند، یعنی بدون نزدیک شدن بیش از حد به آنها. در دوربین های ۳۵ میلی متری، عدسی هایی با فاصله ی کانونی بین ۷۵ تا ۱۰۵ میلی متر، برای عکاسی پرتره مناسبند. وقتی سر و شانه فرد در کادر باشد، پرسپکتیو طبیعی و خوبی را ایجاد می کنند. این عدسی های نیمه تله فتو مزیت دیگری هم دارند و آن، عمق میدان به نسبت کم آنهاست. به این معنا که در غالب دیافراگم های مورد استفاده، پس زمینه محو خواهد بود.

عدسی هایی با فاصله ی کانونی بیش تر از لنزهای پرتره، پرسپکتیو را فشرده کرده و چهره را مانند یک صفحه ی تخت نشان می دهند. از سوی دیگر، عيب عدسی های لنزهای این است که عکاس باید به موضوع نزدیک تر شود تا بتواند کادر مناسبی از چهره بگیرد. در این حالت بخشی از چهره که به دوربین نزدیک تر است بزرگ تر دیده خواهد شد و مخاطبان چنین تصویری را غیر عادی و زشت خواهند یافت.

در تصویر بالا تاثیر انواع فاصله کانونی را بر چهره می بینید.

در تصویر بالا تاثیر فاصله کانونی مختلف را در عکاسی طبیعت مشاهده می کنید.

برای بدست اوردن بهترین پرسپکتیو در عکاسی باید زاویه دید خود را تغییر دهید و زاویه های متفاوی را امتحان کنید و از فاصله کانونی های مختلف استفاده کنید تا به پرسپکتیو های جذابی دست پیدا کنید.

به یاد داشته باشید که با استفاده از پرسپکتیو در عکسهایتان، به تصویرتان بعد و عمق زیبایی را خواهید بخشید